نسیم محمدی...

در پاسخ به این شبهه؛ “چرا شراب در این دنیا حرام اما در بهشت حلال است؟” اشاره به چند نکته لازم و ضروری است:

1- در لغت عرب شرب به معنای نوشیدن و شراب به معنای نوشیدنی است. به «خمر» هم شراب می گویند چون مایعی است که نوشیده می شود. (1)

آیه ای برای نمونه:
وَ ما يَسْتَوِي الْبَحْرانِ هذا عَذْبٌ فُراتٌ سائِغٌ شَرابُهُ …؛ دو دريا يكسان نيستند: اين يكى دريايى است كه آبش گوارا و شيرين و نوشيدنش خوشگوار است (فاطر/12)

2- خدای سبحان همواره به پاکی و خوبی فرمان می دهد و همواره از پلیدی و بدی بر حذر می دارد ( نحل/90). از سوی دیگر، شراب و خمر دنیوی که زایل کننده عقل است، مصداق پلیدی و گناه است ( بقره 219 و مائده/90). بنابراین، شراب دنیایی هرگز مطلوب خدای تعالی چه دراین دنیا و چه در بهشت نبوده و نیست.

3- مقایسه ویژگی های شراب بهشتی و شراب دنیوی:

الف) شراب دنیایی مست کننده است و با تعطیل کردن عقل و هوش آدمی، او را از یاد خدا غافل می کند ( مائده/91) اما در نوشیدن شراب بهشتی هیچ گونه زوال عقل و هوشی وجود ندارد (واقعه/47).

ب) از آثار مهم نوشیدن شراب دنیوی، لغوگویی و بد و بیراه گفتن و گناه است (مائده/91) اما شراب بهشتی هرگز چنین آثاری به دنبال ندارد (طور/23).

ج) در شراب دنیوی گونه ای از پلیدی وجود دارد (مائده/90) اما شراب بهشتی طیب و طاهر است و از هر گونه پلیدی به دور است(واقعه/21).

د) شراب دنیوی عملی شیطانی و منتسب به اوست (مائده/90) اما شراب طهور و پاک بهشتی هدیه ای رحمانی و الهیست (واقعه/21).

نتیجه:
شراب و نوشیدنی بهشتی ماهیتا با شراب و نوشیدنی دنیوی تفاوت دارد و این دو ، جز در نوشیدنی و مایع بودن، شباهتی به یکدیگر ندارند.

پی نوشت:
1- المفردات؛ ج1 ص