من دختریم که...
ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪﻣﻦ ﺩﺧﺘﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﯾﮏ ﮐﻤﺪ ﭘُﺮ ﺍﺯ ﮐﻔﺸﻬﺎﯼ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺩﺍﺭِ ﺩﻩﺳﺎﻧﺘﯽ ﺩﺍﺭﻡﻧﻪ
ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﻬﺎﯼ ﺷﺐِ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﯽﻧﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯼ ﻣﺎﺭﮐﺪﺍﺭ ﻭ ﮔﺮﺍﻥﻧﻪ ﺩﮐُﻠﺘﻪ ﻫﺎﯼﺳﮑﺴﯽﻧﻪ ﮐﯿﻔﻬﺎﯼ ﻟﻮﯾﯿﺲ
ﻭﯾﻠﺘﻮﻥﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ…ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖِ ﺟﯿﻦ ﻭ ﺗﯽ ﺷﺮﺕ ﻭﺗﺎﭘﻬﺎﯼِ ﺭﻧﮕﯽِ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻪ ﺍﻡﺁﻝ ﺍﺳﺘﺎﺭﯼ
ﺑﭙﻮﺷﻢ ﻭ ﻫﻨﺪﺯﻓﺮﯼ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭﭘﯿﺎﺩﻩﺭﻭﯼ ﮐﻨﻢ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺍﻓﮑﺎﺭﻡﻣﻦ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﻬﺎﯼ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ
ﺷﺎﯾﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻦِ ﮐﺴﯽﻧﺒﯿﻨﯽﺑﺎ ﮔﻠﻬﺎﯼِ ﺭﯾﺰِ ﯾﺎﺱ ﺭﺍ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ…ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺳﭙُﺮﺕ ﺑﻮﺩﻥ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ
ﺍﺯﻣُﺪ ﺍُﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮِ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﺍﻧﻢﺩﺭﻭﻍ ﻧﮕﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝﺭﻧﮓِ ﭘﺎﺭﺗﯽ
ﻫﺎﯼِ ﭘﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺍﻡﺍﻣﺎ ﺗﺎ ﺩﻟﺖ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪﺷﺒﻬﺎ ﺑﯿﺨﻮﺍﺑﯽ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ
ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻩ ﺍﻡﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻩ ﺍﻡﮔﺎﻫﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺑُﺮﺩﻩﻭﻟﯽ ﻣﻦ
ﻓﺮﺩﺍ ﺷﺐ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ ﻭﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﺑﺶﺑُﺮﺩﻩ…..ﻣﻦ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻢ
ﻣﯿﺨﻨﺪﻡﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﻐﻀﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰﻧﺪﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪﺍﯼِ ﺑﻠﻨﺪِ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ
ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻢﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺑﺴﭙﺎﺭﻡ ﻧﻤﯽ ﻫﺮﺍﺳﻢﻣﻦ ﮔﺎﻫﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﯽ ﮐﻼﺱ
ﺗﺮﯾﻦ ﺩﺧﺘﺮِ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻨﻢ….ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺻﻼ ﺣﻮﺍﺳﻢ ﻧﺒﻮﺩﻩﺷﺎﻝِ ﺳﺮﻡ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﺎﻝِﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖﺭﺍﺳﺘﺶ
ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽﻣﻦ ﻫﻤﯿﻨﻢ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡﻭﺳﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪﺑﯿﺨﯿﺎﻝِ ﭘﺎﺷﻨﻪ
ﻫﺎﯼِ ﮐﻔﺶِ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥِ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭﮐﺘﺎﻧﯽ ﭘﻮﺷﯽ ﻣﺜﻞِ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﮐﻮﺗﺎﻫﺘﺮ!
ﻣﻦ ﺳﺎﺩﮔﯿﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺣﺲ وﻣُﺪﯼ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﻭﺧﺖ
این مطلب هم کپی شده هم مخاطب خاص داره که هیچ وقت نمی خونتش …
اماشماهایی که مثل منیدافتخارکنیدبه خودتون یه روح وروان ارامی که دارید
دست علی علیه السلام یارتون